Επανέρχομαι
σχετικά με το ζήτημα της αναστολής λειτουργίας των εργοστασίων της
Ελληνικής Βιομηχανίας Ζάχαρης σε Ορεστιάδα και Σέρρες και τα ερωτήματα
που θέτω είναι απλά:
Ποια είναι η μελέτη και από ποιον μελετητή που έχει κάνει τη σχετική ανάλυση κόστους οφέλους και συνηγορεί ότι η αναστολή της λειτουργίας των δύο εργοστασίων σε Ορεστιάδα και Σέρρες εν μέσω καλλιεργητικής περιόδου και η μεταφορά του συνόλου της παραγωγής, στο εργοστάσιο της ΕΒΖ στο Πλατύ Ημαθίας από απομακρυσμένες περιοχές, θα έχει θεαματικά οικονομικά οφέλη για την ΕΒΖ;
Η περσινή καμπάνια σε Ορεστιάδα και Σέρρες διήρκεσε 10 ημέρες ενώ με ένα εργοστάσιο θα ξεπεράσουμε τις 70 ημέρες
Ποιες θα είναι οι επιπτώσεις στην ποιότητα του προϊόντος από την καθυστέρηση που θα επέλθει στην επεξεργασία των τεύτλων από μια μονάδα;
Πόσο θα είναι το κόστος συγκέντρωσης όλης της παραγωγής από το σύνολο των καλλιεργητικών περιοχών της Βορείου Ελλάδας;
Ποιο θα είναι το όφελος στο κόστος παραγωγής, αφού για την επεξεργασία του συνόλου των παραγόμενων τεύτλων θα απασχοληθεί προσωπικό περίπου ισοδύναμο με τρία εργοστάσια σε μια μονάδα;
Μπορεί η μονάδα στο Πλατύ να σηκώσει το βάρος ενός τέτοιου εγχειρήματος; Έχει προετοιμαστεί για κάτι τέτοιο, έχουν γίνει οι απαραίτητες συντηρήσεις;
Το μόνο μικρό όφελος που διαφαίνεται είναι το ενεργειακό, το οποίο και πάλι είναι αμφίβολο, καθώς η συγκεκριμένη μονάδα θα επιφορτιστεί να καλύψει τις ανάγκες για επεξεργασία της παραγωγής για ολόκληρη τη χώρα.
Ο μελετητής πέρα από τα οικονομικά στοιχεία, έλαβε υπόψη του άλλες παραμέτρους που αφορούν στις κοινωνικές και άλλες επιπτώσεις από την αναστολή της λειτουργίας μια βιομηχανίας σε μια ευαίσθητη ακριτική περιοχή όπως η Ορεστιάδα;
Γιατί ο διαγωνισμός για την ιδιωτικοποίηση πακέτου μετοχών της εταιρείας που ελέγχεται από το ελληνικό δημόσιο απέβη άκαρπος 3 φορές;
Ποιες οι απαιτήσεις της ΕΒΖ από εμπόρους μεταπωλητές και ποιες οι υποχρεώσεις της απέναντι σε τράπεζες;
Γιατί χώρες όπως η Γαλλία πέτυχαν εξαίρεση από τον Κανονισμό του 2006 για τη μείωση της ευρωπαϊκής παραγωγής σε ζάχαρη, εξασφαλίζοντας τη δυνατότητα να χρηματοδοτούν βιομηχανίες ζάχαρης που βρίσκονται σε απομακρυσμένες περιοχές, (Βλέπε Γουιάνα Αποικία Γαλλικό ευρωπαϊκό έδαφος) από εθνικούς πόρους; Το ίδιο πέτυχε και η Φινλανδία.
.
Στον παγκόσμιο ανταγωνισμό γιατί δεν δίνεται μέσω της συνδεδεμένης επιδότησης στον παραγωγό, μια ευκαιρία στην ΕΒΖ μέχρι το 2017 που θα απελευθερωθεί πλήρως η αγορά της ζάχαρης, να διαδραματίσει το δικό της ρόλο δεδομένου ότι διαθέτει εργοστασιακές μονάδες και στη Σερβία άκρως ανταγωνιστικές;
Η ζάχαρη δεν είναι ξεπερασμένο προϊόν είναι βασικό αγαθό και θα πρέπει να δοθεί ο απαραίτητος χρόνος ώστε να φτιαχτεί ένα πλάνο βιωσιμότητας και ανταγωνιστικότητας, το λουκέτο γιατί γι’ αυτό πρόκειται, δεν θα οδηγήσει σε λύση, αλλά σε εκποίηση και μαρασμό, όπως έγινε και με τα εργοστάσια σε Ξάνθη και Λάρισα που αποσυναρμολογήθηκαν κα πουλήθηκαν για παλιοσίδερα. Αν επρόκειτο για μια καθαρά ιδιωτική εταιρεία όλα αυτά τα ερωτήματα δεν θα είχαν βάση, αφορά όμως για μια βιομηχανία που βασικός πλειοψηφικός μέτοχος είναι το κράτος.
Αυτά για την ώρα κάθε απάντηση ευπρόσδεκτη, μόνο μην αναλωθούμε σε κλισέ απαντήσεις για τις ζημιές που έχει η ΕΒΖ, γιατί αυτό χωράει πολύ συζήτηση και είναι η μία όψη του νομίσματος.
Υ.Γ. Μπορεί να απορείτε με το υπέρμετρο ενδιαφέρον μου για το συγκεκριμένο θέμα, όσοι με ξέρουν από παιδί είναι σίγουρο πως όχι, γιατί γεννήθηκα και μεγάλωσα στον ακριτικό Έβρο από γονείς που καλλιεργούσαν ζαχαρότευτλα για πάνω από είκοσι χρόνια, η ζάχαρη με μεγάλωσε και με σπούδασε όπως λέμε στον τόπο μας.
.bmp)
.bmp)
.bmp)
.bmp)
.bmp)
.bmp)
.bmp)
.bmp)
.bmp)
.bmp)
.bmp)
.bmp)
.bmp)
.bmp)
.bmp)
.bmp)
.bmp){kind=link}