Αρθρο του Χρήστου Κατσαρού στο
Ένα νέο Ατίλλα ζει δυστυχώς τον τελευταίο καιρό η μαρτυρική Μεγαλόνησος της Κύπρου.
Μετά λύπης διαπιστώσαμε ότι το βράδυ της περασμένης Κυριακής συνέβη αυτό που όλοι υποψιαζότανε και φοβότανε και το οποίο είχαμε επισημάνει σε προηγούμενο άρθρο μας. Η υπαναχώρηση του Κύπριου προέδρου, παρά τις δηλώσεις του περί παραιτήσεως του, έναντι των παράλογων αξιώσεων της Τρόικας, υπό την απειλή της άτακτης χρεωκοπίας ή ποιος ξέρει τι άλλο – ο κύριος Σόιμπλε μίλησε για έξοδο από την ευρωζώνη, τουρκική εισβολή, λόγω δικαίων, όπως υποστήριξε, αξιώσεων της Τουρκίας στην ΑΟΖ με την Ε.Ε αμέτοχη και ανάπτυξη των κατεχομένων με στήριξη της Ευρώπης – είναι γεγονός.
Καταπληκτικοί φίλοι και εταίροι, αγαπητοί αναγνώστες! Επιπλέον, καταπατώντας κάθε έννοια συνταγματικότητας και πολιτικής ηθικής, το καινούριο ευφάνταστο σχέδιο των πιστωτών θα νομοθετηθεί χωρίς να περάσει προηγουμένως από την έγκριση της Κυπριακής Βουλής όπου είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα απορριφθεί ομόφωνα, όπως και το προηγούμενο αποκύημα της φαντασίας τους.
Ο κύριος Όλι Ρεν , που όλοι τον θυμόμαστε για τη δακρύβρεχτη δήλωσή του με τα σπαστά ελληνικά όταν μας ευχόταν «καλό κουράγιο…», ξαναχτύπησε ανακοινώνοντας ότι «δύσκολες μέρες περιμένουν την Κύπρο».
Οι εντός και εκτός Ε.Ε. “φίλοι” (;) της Ελλάδος και της Κύπρου, προσβλέποντας μόνο στα κέρδη τους και αγνοώντας τις αρχές της Ενωμένης Ευρώπης λειτούργησαν ουσιαστικά ως ολετήρες του Νότου.
Κι αν από τη Γερμανία και τη Γαλλία ήταν αναμενόμενη μια τέτοια στάση, αφού οι οικονομίες τους κερδίζουν από αυτή την κατάσταση, η στάση της Ρωσίας όσο εξηγήσιμη κι αν είναι, ωστόσο δεν παύει να αποτελεί μια επίδειξη ηγεμονικής δύναμης που τυφλώθηκε από την αλαζονεία και την υπεροψία της εξουσίας και έχασε για χάρη της ποσότητας και του «μαμωνά» της τη μοναδική ευκαιρία να αποκτήσει έξοδο στη Μεσόγειο, που τόσο επιζητά επί χρόνια. Υπό αυτό το πρίσμα, οι δηλώσεις του Ρώσου πρωθυπουργού, κυρίου Ντμίτρι Μεντβέντεφ, ότι ληστεύονται οι Ρώσοι καταθέτες, τη στιγμή που η χώρα του θα μπορούσε να το αποτρέψει και δεν το έκανε όταν έστειλε πίσω άπραγο τον Κύπριο Υπουργό Οικονομικών, κύριο Σαρρή, είναι τουλάχιστον υποκριτικές.
Αυτό βέβαια δεν μειώνει την ταπεινωτική απόφαση των Βρυξελλών που τσακίζει την Κύπρο, όχι μόνο σαν οικονομία και σαν χώρα, αλλά και την αξιοπρέπεια του λαού της.
Η απόφαση που ελήφθη αργά το βράδυ της Κυριακής 24 προς 25 Μαρτίου δεν ευαγγελίζεται τίποτε το ευοίωνο για τη Μεγαλόνησο. Οι εξαγγελίες του κυρίου Αναστασιάδη – αφελείς, εσκεμμένα ψευδείς ή αναγκαστικές – για γρήγορη έξοδο της χώρας από τις συμπληγάδες του μνημονίου και δήθεν στήριξη των πλέον αδυνάτων, η απολογητική του στάση πως η συγκεκριμένη λύση που προτάθηκε και τελικά προκρίθηκε ήταν ο μονόδρομος που ανέκοψε την χρεωκοπία και το παραλήρημα περί δήθεν διαπραγμάτευσης, μας θυμίζουν τα όσα πολλάκις ακούσαμε, σε μία προσπάθεια εξαπάτησης του εκλογικού σώματος χωρίς ωστόσο να πείθουν κανέναν, από το στόμα της πολιτικής ηγεσίας της Ελλάδος, και χωρίς κανένα από αυτά να έχει επαληθευτεί μέχρι τώρα, παρά μόνο οι χειρότεροι εφιάλτες μας.
Ο Κυπριακός τραπεζικός τομέας έγινε και αυτός βορά στο παιχνίδι της διεθνούς κερδοσκοπίας. Η εξαγορά τριών τραπεζών (Κύπρου – Λαϊκής – Ελληνικής Τράπεζας) από την Τράπεζα Πειραιώς δεν έγινε με σκοπό την βοήθεια των αδελφών Κυπρίων από την Ελλάδα- αυτό το είχε ήδη αρνηθεί ο κύριος Προβόπουλος για λογαριασμό της Τράπεζας Ελλάδος, όταν του ζητήθηκαν από την Κυπριακή κυβέρνηση δύο δισεκατομμύρια Ευρώ, από τα 9 που περίσσευαν, προκειμένου το Νησί να μην υπογράψει το μνημόνιο στο οποίο περιήλθε λόγω ηθελημένης και για ευνόητους εθνικούς λόγους αγοράς Ελληνικών τοξικών ομολόγων.
Η εξαγορά 3 Κυπριακών Τραπεζών έγινε για να αλλάξει το τοπίο στον τραπεζικό χάρτη, αυξάνοντας τα αποθεματικά μεγάλων τραπεζικών ομίλων έτσι ώστε να μετατραπούν σε κολοσσούς.
Οι χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου, και κυρίως ο απανταχού Ελληνισμός ζει το δικό του Πάσχα. Θα σηκώσει το σταυρό μέχρι τέλους ελπίζοντας στην ανάσταση. Το συμβούλιο λοιπόν των παρανόμων Φαρισαίων της πολιτικής, αφού έλαβε τις αποφάσεις του διέταξε και εκτελεί την διάλυση της Κύπρου και της Ελλάδας με απώτερο σκοπό την εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών τους πηγών και των ζωτικών της πόρων.
Θα έπρεπε ίσως η Ευρώπη να αναθεωρήσει το αξιακό της σύστημα για να μπορέσει να αναπαράγει πραγματικά ανθρωπιστικό πολιτισμό που θα βασίζεται όχι στην ποσότητα και τη μεγαλοπρέπεια της ύλης, αλλά στην ποιότητα του πνεύματος, ώστε να μπορέσει να μετουσιώσει την Ελλάδα ως έννοια σε κάτι το εντελώς δικό της και όχι σαν κάτι ξένο κι εχθρικό προς αυτήν που πρέπει να το πολεμήσει και να το αποβάλλει με κάθε τρόπο ως ξένο σώμα από πάνω της. Μέχρι τότε, η Ευρώπη θα μοιάζει σαν μια παρέλαση λαών σε άδειους δρόμους χωρίς καθόλου ή ελάχιστους εκλεκτούς θεατές από όπου θα αποκλείονται αυστηρά οι πληβείοι του καθημερινού μόχθου, θέαμα πράγματι λυπηρό. Έτσι όμως θα διασπασθεί και θα διαλυθεί και η ίδια χωρίς να το καταλαβαίνει σε μία τάση ευρωσκεπτικισμού, αποσύνθεσης και οικονομικού γενετικού εκλεκτικισμού.
.bmp)
.bmp)
.bmp)
.bmp)
.bmp)
.bmp)
.bmp)
.bmp)
.bmp)
.bmp)
.bmp)
.bmp)
.bmp)
