ΑΓΑΠΗΤΕ κ. ΤΣΑΚΝΗ

Επιστολή στον Τσακνή από τη Μαρκέλλα Μικέλη

Αγαπητέ κύριε Τσακνή,

το φίλε Διονύση, θα μου ταίριαζε περισσότερο αφού έχουμε περάσει ατέλειωτες ώρες σιωπής μαζί, με τα τραγούδια σου εννοώ, ναι, δίκιο, πόσο δίκιο είχες όταν έλεγες «φταίνε τα τραγούδια που με πήραν απ’ το χέρι κάτι στιχάκια σαλεμένων εραστών», αλλά κείνη τη στιγμή που το άκουγα δεν το καταλάβαινα πως κυριολεκτούσες. Και φτάσαμε εδώ, πρώτη φορά αριστερά (;), να μην μπορούμε πια να καλημερίσουμε ούτε τους ακροατές μας και να τους πούμε, καλημέρα λοιπόν ακροατή κι ακροάτρια είμαι ο τάδε ραδιοσταθμός, μια φωνή με επάρκεια…

Σε κουράζω φοβάμαι, αλλά δεν έχουμε όλοι το ταλέντο σου στο λόγο και τις επιστολές, γι αυτό θα έρθω στο θέμα. «Ως κομουνιστής όμως, προσπαθώ πάντα να βρω τη χαραμάδα», αναφέρεις στην πρόσφατη επιστολή σου στον πρωθυπουργό. Πιάστηκα από τη λέξη λοιπόν, κι είπα, εδώ υπάρχει χαραμάδα, κάποιος να ακούσει και να διορθώσει!

Είναι γνωστό πως είσαι μέλος Δ.Σ. της Α.Ε.Π.Ι., μιας ανώνυμης εταιρείας που λειτουργεί ως οργανισμός συλλογικής διαχείρισης και προστασίας του περιουσιακού δικαιώματος των δημιουργών μουσικών έργων, βάσει των διατάξεων του Ν. 2121/1993 για την πνευματική ιδιοκτησία. Εντυπωσιάζομαι αγαπητέ Διονύση, που στη χώρα μας ακόμη, εν έτει 2015, οι δημιουργοί, και μάλιστα οι Αριστεροί (με το Άλφα κεφαλαίο) προτιμούν κερδοσκοπικές ανώνυμες εταιρίες ως προστάτες των δικαιωμάτων τους, αντί να αυτοοργανωθούν, να εμπιστευτούν και να ενισχύσουν τους συνεταιρισμούς για την προστασία τους, όπως συμβαίνει στο εξωτερικό! Κρίμα, γιατί διαθέτει ο τόπος ανθρώπους με πνεύμα που δημιουργούν αριστουργήματα αλλά επιλέγουν να «εκχωρούν» τα πνευματικά τους δικαιώματα ΚΑΙ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΞΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΤΟΥΣ, που θα έλεγε κι ο Μαρξ (τα κέρδη, να το πούμε απλά), σε έναν ιδιώτη, εν προκειμένω τους μετόχους της παραπάνω Α.Ε..

Αναρωτιέμαι, πως «Αριστεροί» ή «Κομμουνιστές» δημιουργοί, «επιλέγουν» έναν επιχειρηματία να αναλαμβάνει τη διαχείριση των πνευματικών τους δικαιωμάτων, με το αζημίωτο φυσικά, κάτι που δεν συμβαίνει ούτε στις ΗΠΑ, στη Μέκκα του καπιταλισμού! Όπως πολύ καλά γνωρίζεις, στο εξωτερικό η είσπραξη και απόδοση χρημάτων από πνευματικά δικαιώματα γίνεται από μη κερδοσκοπικές εταιρίες δημιουργών. Και τι να κάνουμε θα μου πεις, αφού το κράτος επέτρεψε τη διαχείριση πνευματικών δικαιωμάτων από κερδοσκοπικές επιχειρήσεις. Το κράτος, κύριε Τσακνή, επέτρεψε. ΕΣΥ επέλεξες. Γνωρίζεις φαντάζομαι πως αποτελεί ποινικό αδίκημα η οφειλή που προκύπτει με χρεώσεις που ΜΟΝΟΜΕΡΩΣ η ανώνυμη αυτή εταιρία ορίζει, μοναδικό φαινόμενο στον πολιτισμένο κόσμο. Έτσι, όμως, κύριε Τσακνή, αγαπητέ Διονύση, φτάνουν με χειροπέδες στο αυτόφωρο επαγγελματίες γιατί δεν κατέβαλαν εγκαίρως το ποσό που όρισε ο επιχειρηματίας εισπράκτορας!!!

Είναι σημαντικό οι πνευματικοί δημιουργοί να αμείβονται για τα δικαιώματά τους, αλλά ανάμεσα στο δημιουργό και τον ακροατή εξήγησε μου γιατί να μπαίνει μια ανώνυμη εταιρεία, που οδηγεί καθημερινά στα δικαστήρια επιχειρηματίες που αμφισβητούν τις υπερβολικές και μονομερείς αμοιβές της; 

Σαφώς και γνωρίζεις ως μέλος του Δ.Σ., πως στις συμβάσεις που συνάπτει η Α.Ε.Π.Ι. με τους ραδιοφωνικούς σταθμούς οι όροι που προβλέπουν την αμοιβή δεν συνάδουν με τα όσα ορίζει στις διατάξεις του ο σχετικός νόμος, αφού η Α.Ε.Π.Ι. καθορίζει μονομερώς και το ποσοστό επί του τζίρου και, εντελώς παράνομα, και ορισμένο ποσό, που το ονομάζει minimum guarantee. Έχεις, δηλαδή, εμπιστευθεί μια κερδοσκοπική εταιρία που παραβαίνει το νόμο. Που επιβάλλει χρεώσεις (ιδίως το minimum guarantee) που σκοτώνει τα μικρά επαρχιακά ραδιόφωνα. Που δεν υπολογίζει ότι πριν την κρίση ήμασταν σχεδόν όλοι καλοπληρωτές. Που αύξησε τα ποσά μέσα στην κρίση. Και που οδηγεί μικροεπιχειρηματίες στα ποινικά δικαστήρια για χίλια ευρώ…

Και κανείς δε λέει να μην πληρώνει – ίσα ίσα, όπως τραγούδησες κι εσύ, να πληρώνω που γουστάρω κι εσένα, να πληρώνω τη ζωή που μου αξίζει, να πληρώνω ένα στίχο να με βρίζει. Αλλά να πληρώνει κάθε χρήστης αυτό που του αναλογεί και όχι αυτό που του επιβάλει ο κάθε CEO και COO και Golden Boy μιας Ανώνυμης Εταιρίας στο όνομά σου. Να πληρώνει βάσει νόμου και για το ρεπερτόριο που κάνει χρήση και όχι για το σύνολο, με ηλεκτρονική παρακολούθηση για τι μεταδίδει ώστε να φτάνουν στους δημιουργούς τα χρήματα που πραγματικά τους αναλογούν – κι όχι να γίνεται, όπως λένε οι φήμες, μοιρασιές τύπου ζούγκλας, δηλαδή να χωρίζονται οι δημιουργοί σε «λέοντες», «ελέφαντες», «σκυλάκια» και «μυρμήγκια».

Μέλλον, μέλλον, μέλλον, και άλλες ωραίες λέξεις με τις οποίες μπορείς να γράψεις πολύ ωραία τραγούδια, Διονύση. Για να τα τραγουδάμε εμείς που στην εξώπορτά μας γράφει: «Το κατάστημα προσωρινώς κλειστόν»… Αυτό το μήνυμα θα εκπέμπουν σύντομα οι ραδιοσταθμοί της χώρας, φίλε Διονύση. Μόνο. Ένα “φύσημα” εκεί που έπαιζαν τα τραγούδια σου. 

Ευχαριστώ, για το χρόνο σου φίλε Διονύση, ας ελπίσουμε πως θα έχουμε την ευκαιρία, τη συχνότητα, την άδεια να μεταδίδουμε μουσική, να ξανακούσουμε δικές σου δημιουργίες και να μπορούμε να δίνουμε νότες και τόνο στην ελπίδα μας. Αλλιώς τη βάψαμε, που λες κι εσύ.