ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΣΕ ΜΠΟΥΡΣΟΥΚΙΑ ( 3ον )

    ΟΛΗ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΜΑ ΤΗΣ "ΔΙΚΗΣ ΤΗΣ ΝΥΡΕΜΒΕΡΓΗΣ "

   ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΤΩΝ ΝΑΖΙ ...

 

Ο ΘΕΙΟΣ ΒΡΑΣΙΔΑΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ ΝΑ ΕΠΙΜΟΡΦΩΣΕΙ ΤΑ ΜΠΟΥΡΣΟΥΚΙΑ "ΤΗΣ ΞΥΝΗΣ"

Το συγκεκριμένο βιβλίο, ο Ίρβινγκ δεν αρνείται τα ναζιστικά εγκλήματα (ή έστω, δεν μπαίνει στην διαδικασία αυτή), αλλά εστιάζει κατ' αρχάς στη νομική πλευρά του ζητήματος, δηλαδή στην νομιμότητα του εν λόγω δικαστηρίου και της αντίστοιχης δίκης (και δεν είναι ο μόνος). Πιο συγκεκριμένα:

α) Κατά πόσον ήταν ανεξάρτητο ένα δικαστήριο, το οποίο ήταν δημιούργημα των νικητών του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και μόνον.

β) Οι κύριες κατηγορίες με βάση τις οποίες δικάστηκαν και καταδικάστηκαν οι ναζί, ήταν τα «εγκλήματα κατά της ειρήνης και της ανθρωπότητος». Αυτός ο όρος, πέραν του ότι ήταν αρκετά ανοιχτός σε ερμηνεία (θα μπορούσε να βαπτισθεί έτσι, ένα οποιοδήποτε έγκλημα, με τις ανάλογες συνέπειες), αντιμετώπιζε και μιαν άλλη, αρκετά προφανή αδυναμία: Νομικώς, τέτοια αδικήματα δεν υπήρχαν πριν τη σύσταση αυτού του δικαστηρίου, ή πιο ακριβέστερα, πριν αποκρυσταλλωθεί η πρόθεση των Συμμάχων να οδηγήσουν τους Γερμανούς σε δίκη -δημιουργήθηκε δηλαδή εκ των υστέρων. Επομένως, η αναδρομική ισχύς των συγκεκριμένων κατηγοριών (όσο κι αν δεν αμφισβητεί κανείς, ότι πράγματι έγιναν εγκλήματα και μάλιστα τερατώδη), οδήγησε στην καταπάτηση του διαχρονικού νομικού αξιώματος του Διεθνούς Ποινικού Δικαίου, που λέει: «Nullum crimen, nulla poena, sine lege» («Κανένα έγκλημα, καμμία ποινή, άνευ υφιστάμενου νόμου»).

γ) Οι νικητές που τώρα δίκαζαν τους ηττημένους, είχαν πραγματοποιήσει κι αυτοί παρόμοια «εγκλήματα κατά της ανθρωπότητος» (η εκτέλεση χιλιάδων Πολωνών στο δάσος του Κατίν από τους Σοβιετικούς, η ρίψη της ατομικής βόμβας σε Χιροσίμα και Ναγκασάκι από τους Αμερικανούς, ο βομβαρδισμός και η ισοπέδωση γερμανικών πόλεων, όπως η Δρέσδη και το Αμβούργο, από Βρετανούς κι Αμερικανούς κ.ά.). Αυτά τα εγκλήματα αποσιωπήθηκαν στην εν λόγω δίκη. Ο «εισαγγελέας του Στάλιν», Αντρέι Βισίνσκι, ήταν σαφής: «Ο επικεφαλής των κατηγόρων πρέπει να διακόπτει τον κατηγορούμενο όταν είναι αναγκαίο και να μην του παρέχει την ευκαιρία να κάνει αντισοβιετικές δηλώσεις». Σύμφωνα με το άρθρο 6 της «Συμφωνίας του Λονδίνου», θεωρούνταν ως έγκλημα πολέμου «η εσκεμμένη καταστροφή πόλεων» και μάλιστα με αναδρομική ισχύ. Η ειρωνεία εντοπίζεται στο ότι η «Συμφωνία του Λονδίνου», υπεγράφη μόλις δυο ημέρες μετά από τον βομβαρδισμό της Χιροσίμα από τους Αμερικανούς, ενώ την επόμενη ημέρα της υπογραφής, βομβάρδισαν και το Ναγκασάκι...

δ) Υπήρξε καταφανέστατη διάκριση σε βάρος των συνηγόρων υπεράσπισης των ναζί. Π.χ. εκτός του ότι δεν είχαν δικαίωμα να αμφισβητήσουν την αρμοδιότητα, την ανεξαρτησία και την αμεροληψία του δικαστηρίου, από εκεί και πέρα, σε αντίθεση με τους κατήγορους, οι αγορεύσεις τους έπρεπε να εγκρίνονται προηγουμένως από το δικαστήριο (δηλαδή λογοκρίνονταν)· δεν είχαν το δικαίωμα πρόσβασης σε κρατικά αρχεία (κι επομένως σε αποδεικτικά στοιχεία)· δεν είχαν το δικαίωμα να επικαλεστούν το επιχείρημα ότι οι κατηγορούμενοι εκτελούσαν άνωθεν εντολές· δεν είχαν το δικαίωμα να χρησιμοποιήσουν ως επιχείρημα ότι «τα ίδια κάνατε κι εσείς»· δεν είχαν το δικαίωμα να αμφισβητούν την γνησιότητα των στοιχείων της κατηγορούσας αρχής· δεν μπορούσαν να φέρουν στο δικαστήριο όσους μάρτυρες έκριναν αναγκαίους, καθώς υπήρχε επιλεκτικός περιορισμός ως προς τον αριθμό (μόνο για την υπεράσπιση)· οι συνήγοροι υπεράσπισης, ήταν υποχρεωμένοι εκ των προτέρων να πληροφορούν το δικαστήριο ποιους μάρτυρες θα καλέσουν, τι θα καταθέσουν και τι ακριβώς αποσκοπούσαν να αποδείξουν με τις καταθέσεις αυτές (κάτι τέτοιο λειτουργούσε προ όφελος της κατηγορούσας αρχής).

Αν και το δικαστήριο ονομάστηκε «Διεθνές Στρατιωτικό Δικαστήριο», στην πραγματικότητα οι μόνοι στρατιωτικοί στη σύνθεσή του προέρχονταν από τη Σοβιετική Ένωση. Σύμφωνα με τον Τζάκσον, ονομάστηκε έτσι («στρατιωτικό») «για να το διακρίνουν από τα πολιτικά δικαστήρια οπουδήποτε στον κόσμο και έτσι να μην αποτελέσει κανενός είδους προηγούμενο και επομένως, καμμιά από τις ενέργειες και τις ενώπιόν του διαδικασίες να μην λογίζεται δεδικασμένο για κανένα πολιτικό ή ποινικό δικαστήριο οπουδήποτε».

Στις μυστικές διαπραγματεύσεις και συζητήσεις που προηγήθηκαν της σύστασης του δικαστηρίου, οι Βρετανοί είχαν προτείνει να μην γίνει καμία δίκη και οι ναζί να εκτελούνται με τη σύλληψή τους (μαζί τους ήταν σύμφωνοι και οι Αμερικανοί). Αυτοί που επέμεναν στη δίκη, ήταν οι Σοβιετικοί, με το σκεπτικό ότι εξόντωση των ναζί χωρίς δίκη θα τους ηρωοποιούσε και θα έδινε πολιτική διάσταση σε ένα θέμα στρατιωτικής φύσεως. Βεβαίως, όταν οι Σοβιετικοί μιλούσαν για δίκη, προφανώς εννοούσαν δίκη «σοβιετικού τύπου», όπως διαφαίνεται κι απ' τα λεγόμενα του επικεφαλή της σοβιετικής κατηγορούσας αρχής, στρατηγού Νικιτσένκο: «Αντιτίθεμαι στην ουτοπία που θέλει οι δικαστές οι οποίοι θα αποτελέσουν το Δικαστήριο να είναι αμερόληπτοι -διαβάζουν και αυτοί εφημερίδες όπως όλος ο κόσμος, και η ενοχή αυτών των εγκληματιών είναι απόλυτα ξεκάθαρη. Το μόνο που έχουν να κάνουν οι δικαστές είναι να αποφασίσουν για την ανάλογη ποινή, χωρίς χρονοβόρες προκαταρκτικές διαδικασίες».

Διαβάστε περισσότερα: Η δίκη της Νυρεμβέργης (Ντέιβιντ Ίρβινγκ)