Του Στάθη Κουτμερίδη-Βουλευτή ΠΑΣΟΚ 
Βεβαίως και το ζήτημα της διερεύνησης των δεδομένων γύρω από το δημόσιο χρέος, των γεγονότων που συνετέλεσαν στη δημιουργία του, αλλά και του τρόπου αντιμετώπισής τους είναι ένα εθνικό θέμα υψίστης σημασίας και βεβαίως, η συζήτησή του και η αναφορά του αποτελεί καθήκον της Ελληνικής πολιτείας, και άρα του Ελληνικού Κοινοβουλίου.
Όμως, το να εντάξουμε στις κοινοβουλευτικές συζητήσεις και εργασίες, το πρόβλημα διόγκωσης και διαχείρισης του δημοσίου χρέους είναι άλλο θέμα από το να μιλούμε εντελώς επιπόλαια και ανεύθυνα για παράνομο, άκυρο και επαχθές χρέος και να αρνηθούμε την αποπληρωμή του. Δηλαδή, εύκολα λόγια, ανέξοδες και ανεύθυνες πολιτικές, ευχάριστες στους ανυποψίαστους πολίτες, ανεφάρμοστες και επικίνδυνες για τη χώρα μας. Το δημόσιο χρέος της χώρας μας είναι ένα εθνικό ζήτημα. Άρα με εθνικούς όρους, με πολιτική ευθύνη και σοβαρότητα πρέπει να το αντιμετωπίζουμε.
Ωστόσο, πρέπει να γίνει ξεκάθαρο ποιες είναι οι ευθύνες και οι παράμετροι που συνετέλεσαν στην κρίση χρέους που βιώνει σήμερα η χώρα μας. Έτσι, στη δημόσια συζήτηση πρέπει να κάνουμε μία αναφορά όχι μόνο για τα λογιστικά μεγέθη που απεικονίζουν το μέγεθος του προβλήματος, αλλά και για τα πολιτικά γεγονότα και τις πολιτικές αποφάσεις, που μας οδήγησαν σε αυτό το μεγάλο δημόσιο χρέος και στη δυσκολία διαχείρισής του.
Οι πρόσφατοι πολιτικοί χειρισμοί της προηγούμενης Κυβέρνησης, είναι γνωστό σε όλους πλέον, ότι επιδείνωσαν τη θέση και την εικόνα της χώρας μας στους διεθνείς οίκους, δημιούργησαν κρίση εμπιστοσύνης και αξιοπιστίας με αποτέλεσμα τώρα η χώρα μας να βιώνει το μεγαλύτερο δημοσιονομικό πρόβλημα της ιστορίας μας.
Παρακολουθώντας τη διαχρονική εξέλιξη του δημόσιου χρέους, προκύπτει ότι η περίοδος της ραγδαίας αύξησής του ως ποσοστό του ΑΕΠ ήταν τα έτη 1990-1993, όπου για πρώτη φορά το δημόσιο χρέος έφτασε στο 100% του εισοδήματος της χώρας μας το 1991. Συγκεκριμένες πολιτικές που έχουν να κάνουν με τις επιλογές της διετίας 2007-2009, σε σχέση με την καταγραφή και κοινοποίηση στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή των δημοσιονομικών δεδομένων της χώρας μας, αποτελούν τραγικά γεγονότα μιας ανείπωτης δημοσιονομικής εκτροπής που μας οδήγησαν στο χείλος της καταστροφής. Με αποκορύφωμα το 2009, όπου σημειώθηκε τραγική αύξηση του χρέους, πάνω από 20 μονάδες του ΑΕΠ. Δυστυχώς, η χώρα μας το 2009, βρισκόταν σε πλήρη δημοσιονομικό εκτροχιασμό, αφού ο προϋπολογισμός είχε πέσει έξω κατά 31 δις ευρώ και η αξιοπιστία της δέχτηκε μοιραίο πλήγμα με την απόκρυψη του μεγέθους του δημοσιονομικού προβλήματος. Το δημόσιο χρέος από το σημείο αυτό και μετά είναι κυρίως αυτοτροφοδοτούμενο, δηλαδή το κόστος εξυπηρέτησής του αρκεί για να το διογκώνει συνεχώς και να καθιστά ιδιαίτερα δύσκολη τη δημιουργία πρωτογενών πλεονασμάτων. Ταυτόχρονα το κόστος δανεισμού αυξάνεται εξαιτίας του μεγέθους του δημόσιου χρέους, με αποτέλεσμα να μπαίνουμε σε έναν φαύλο κύκλο, από τον οποίο η χώρα μπορεί να βγει μόνο με δραστική αντιμετώπιση του γενικότερου δημοσιονομικού προβλήματος, στοχεύοντας στην υποχρέωσή μας για τη μείωση των ελλειμμάτων.
Βεβαίως, η διαχείριση και η εξυπηρέτηση του Δημόσιου Χρέους σήμερα εξελίσσεται σε μια δύσκολη διαδικασία. Το Δημόσιο Χρέος ξεπέρασε τα 354,6 δις ευρώ. Μόνο το Α’ τρίμηνο του 2011 αυξήθηκε κατά 14,3 δις και έφτασε στο 153% του ΑΕΠ. Σε ένα χρόνο αυξήθηκε κατά 44,2 δις ευρώ. Με τα σημερινά δεδομένα, έως το 2015 η Ελλάδα θα πρέπει να έχει αποπληρώσει 205,2 δις ευρώ. Και βέβαια είναι μια εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση και χρειάζονται άμεσα αποφάσεις, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι αποφασίζουμε μονομερώς και λέμε πως αυτό το Χρέος το κρίνουμε επαχθές και παράνομο και το διαγράφουμε και δεν το αποπληρώνουμε. Ένα δημόσιο χρέος τέτοιου μεγέθους, μπορεί να γίνει διαχειρίσιμο, μόνο μέσω ενός επιθετικού και επαναστατικού, αν θέλετε, προγράμματος δημοσιονομικής εξυγίανσης και προσαρμογής, ώστε να σταματήσει η τροφοδότησή του από τα ελλείμματα που παράγονται στους προϋπολογισμούς του δημόσιου τομέα. Να σταματήσουμε να ζούμε με δανεικά και να δανειζόμαστε για να ξεπληρώσουμε τα δάνειά μας. Χρειάζονται θετικοί ρυθμοί ανάπτυξης, πρωτογενή πλεονάσματα, αποκρατικοποιήσεις, αξιοποίηση της Δημόσιας Περιουσίας, μικρότερο και ευέλικτο Κράτος.
Η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για τη δημιουργία Ειδικής Κοινοβουλευτικής Επιτροπής για τη διερεύνηση του δημοσίου χρέους ουσιαστικά ερμηνεύεται ως ένας λογιστικός έλεγχος του χρέους, δηλαδή αποσαφήνιση των όρων και των συνιστωσών του χρέους, για να αποδειχθεί άδικο, παράνομο και επαχθές, με σκοπό την άρνηση της αποπληρωμής του. Αυτό είναι μία επιπόλαια και αόριστη φιλολογία, η οποία έχει μόνον δημοσιογραφικό ενδιαφέρον. Είναι μία άκρως θεωρητική και μη υλοποιήσιμη προσέγγιση που δεν εξειδικεύει και δεν συγκεκριμενοποιεί, δεν στοχεύει σε συγκεκριμένες λογιστικές αρχές, αναφέρεται σε απόκρυψη ή παραποίηση στοιχείων, κινείται σε ένα γενικό και αόριστο πλαίσιο ανάλυσης των δημοσιονομικών στοιχείων, με την προκατάληψη ότι αυτό το χρέος είναι προϊόν σκανδάλων, υπερτιμολογήσεων, φοροδιαφυγής, διαφθοράς και άδικης κατανομής των εισοδημάτων στη χώρα μας. Η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ αγνοεί πλήρως τις διεθνείς οικονομικές συμβάσεις και τους διεθνείς κανόνες. Αγνοεί τη βαρύτητα που έχει για το κύρος της χώρας μας και του έθνους η έγερση υποχρεώσεων που αναλαμβάνει με τη σφραγίδα της Ελληνικής Δημοκρατίας. Αγνοεί πλήρως τη δημόσια διαπόμπευση και τη γενική κατακραυγή της χώρας μας αλλά και όλων των Ελλήνων πολιτών. Η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ εισάγει μεθόδους και ήθη στο παγκόσμιο δημοσιονομικό σύστημα που ανήκουν σε τριτοκοσμικές χώρες και μεσαιωνικές εποχές. Παρόλα αυτά, όμως, η συζήτηση, η διερεύνηση και η ανάλυση του τρόπου αντιμετώπισης του δημοσίου χρέους είναι σκόπιμο να αποτελέσουν αντικείμενο ενδελεχούς διερεύνησης στη Βουλή από την Ειδική Μόνιμη Επιτροπή «Θεσμών και Διαφάνειας» αλλά και από την Επιτροπή ελέγχου του Προϋπολογισμού, οι οποίες με τη συνδρομή διακεκριμένων και υψηλού κύρους επιστημόνων μπορούν να καταλήξουν σε χρήσιμα συμπεράσματα και να ενημερώσουν την εθνική αντιπροσωπεία. Ήδη, διεξάγεται διερεύνηση του θέματος στην Επιτροπή «Θεσμών και Διαφάνειας», η οποία θα υποβάλλει ένα πόρισμα στην ολομέλεια της Βουλής, με συγκεκριμένες προτάσεις, η υλοποίηση των οποίων θα συμβάλλει στη θωράκιση της αξιοπιστίας της χώρας μας ενώ, παράλληλα, στην Επιτροπή Ισολογισμού, Απολογισμού και Ελέγχου του Προϋπολογισμού του κράτους, προγραμματίζεται σε συνεργασία με το Υπουργείο Οικονομικών, μία συζήτηση που αφορά τη διαχρονική εξέλιξη αλλά και τις προτάσεις αντιμετώπισης του δημοσίου χρέους.
Για τη σημερινή κυβέρνηση, η επιλογή είναι μία. Να προχωρήσει με σχέδιο και τόλμη σε όλες τις αυτονόητες και αναγκαίες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις που χρειάζεται η χώρα μας. Θεωρίες περί χρεοκοπίας, φυγής από το Ευρώ, στάσεις πληρωμών, αναγκαστικής απομείωσης των υποχρεώσεων και καταστροφολογίας δεν οδηγούν πουθενά, παρά στην απόλυτη περιθωριοποίηση της χώρας από τις αγορές κεφαλαίων και στη βίαιη προσαρμογή της οικονομίας που θα οδηγήσει σε πολύ βαθιά ύφεση και σε πλήρη αδυναμία κάλυψης των λειτουργικών αναγκών του κράτους.
Οι απαισιόδοξες και φοβικές καταστροφολογίες θα φέρουν μία σειρά από επαχθείς αλυσιδωτές επιπτώσεις στο κράτος, στην οικονομία, και σε δραματικό βαθμό ολόκληρη την ελληνική κοινωνία. Η σημερινή Κυβέρνηση με όρους εθνικής ευθύνης, με σχέδιο διεκδίκησε και κατάφερε τη δημιουργία ενός μηχανισμού στήριξης της χώρας μας για 1η φορά από τις χώρες της ευρωζώνης, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Δ.Ν.Τ. Ανέδειξε το άγνωστο πρόσωπο της Ευρώπης, αυτό της αλληλεγγύης. Έφερε στο προσκήνιο την συνυπευθυνότητα και την αλληλεγγύη των κρατών μελών. Με τις πρωτοβουλίες του Γιώργου Παπανδρέου, άλλαξε το διπλωματικό σκηνικό στην Ευρώπη των 27. Όμως η Ευρώπη πρέπει να προχωρήσει πιο αποφασιστικά σε πολιτικές στήριξης της ελληνικής οικονομίας και όχι σε τμηματικές και α λα ΚΑΡΤ λύσεις για να πάρουν επιτέλους ένα ηχηρό μήνυμα οι αγορές και να σταματήσουν να επενδύουν στη χρεοκοπία της Ελλάδας. Το Μνημόνιο συνεργασίας είναι η απάντηση στους κερδοσκόπους. Για αυτούς που επαίρονται και πανηγυρίζουν πως ψήφισαν κατά του Μνημονίου, να μην ξεχνούν ποτέ πως ψήφισαν υπέρ της χρεοκοπίας της χώρας μας με ότι δεινά σημαίνει αυτό. Ενώ όσοι ψήφισαν υπέρ του Μνημονίου, ψήφισαν να προχωρήσουν αλλαγές αι μεταρρυθμίσεις που τόσο έχει ανάγκη η χώρα μας για να μη χρειαστεί ποτέ ξανά Μνημόνιο, δεσμεύσεις και Τρόικα.
Χρεοκοπημένες πολιτικές, λαϊκισμός και ανευθυνότητα έφεραν τη χώρα μας στο χείλος της χρεοκοπίας. Αυτές οι πολιτικές έφεραν την Τρόικα και το Μνημόνιο στη χώρας μας και τους Έλληνες πολίτες να δοκιμάζονται με σκληρά και επώδυνα μέτρα. Αυτές οι πολιτικές που αντιστέκονται και σήμερα για να μην αλλάξει τίποτε στη χώρα μας εγκαθιστούν το μνημόνιο και την Τρόικα. Στην κρίσιμη αυτή περίοδο για την χώρα μας, είμαστε υποχρεωμένοι να κοιτάξουμε τα προβλήματα κατάματα και να προσφέρουμε λύσεις βιώσιμες και ρεαλιστικές για τον τόπο μας. Μαγικές συνταγές, αυτόματος πιλότος διαχείρισης, διαφορετικά ανεφάρμοστα μείγματα οικονομικής πολιτικής, Ζάππειο 1,2,3 κ.λπ. δεν προσφέρουν κανένα αποτέλεσμα στη λύση του προβλήματος.
Πρέπει να δράσουμε αποτελεσματικά κόντρα στις παθογένειες του παρελθόντος. Διεκδικήσαμε και πετύχαμε αρκετά. Κάναμε όσα δεν γίνανε πολλά χρόνια πριν. Παίρνουμε δύσκολα και επώδυνα μέτρα, αλλά όμως αναγκαία. Υπάρχουν όμως και καθυστερήσεις, ολιγωρίες και αναβολές.
Το ΠΑΣΟΚ, η κυβέρνηση και ο Γιώργος Παπανδρέου έχουν από τον ελληνικό λαό μία ξεκάθαρη εντολή να προχωρήσουμε μπροστά. Το ΠΑΣΟΚ και η κυβέρνησή του πρέπει να τολμήσει να συγκρουστεί και με τα κομματικά του παιδιά που εξέθρεψε πριν από πολλά χρόνια. Να συγκρουστεί και με τα συνδικαλιστικά κατεστημένα που εξέθρεψε, που σήμερα με όρους ιδιοκτησίας μας απειλούν, κουνώντας το δάχτυλό τους.
Ναι έχουμε και εμείς μερίδιο ευθύνης για αυτήν την κατάσταση. Ναι είχαμε και υπερβολικές προσεγγίσεις την περίοδο που ήμασταν αντιπολίτευση. Ίσως είχαμε δημιουργήσει περισσότερες προσδοκίες και προσμονές στους πολίτες. Ίσως δεν γνωρίζαμε το βαθμό και το μέγεθος του προβλήματος. Σήμερα όμως είναι μία διαφορετική εποχή.
Είναι ιστορικές οι ευθύνες και το φάντασμα της κατάρρευσης πλανάται πάνω από όλους μας. Να προχωρήσουμε μπροστά. Τώρα πριν είναι αργά. Η Κυβέρνηση έστω και με κάποιες καθυστερήσεις πήρε μεγάλες αποφάσεις και προχωρά στις αποκρατικοποιήσεις και την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας της χώρας μας. Παίρνουμε επιπλέον δύσκολα μέτρα και αποφάσεις για να νοικοκυρέψουμε τη χώρα μας, καταθέσαμε ήδη το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα Δημοσιονομικής προσαρμογής.
Το δίλημμα είναι εκβιαστικό για όλους μας.
Ή θα συμφωνήσουμε σε αυτά που λέει η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού για συνεννόηση για εθνικό κοινό τόπο ή θα παρασυρθείτε και πάλι από την ανευθυνότητα και τον λαϊκισμό και θα τους υποσχεθείτε ότι θα κάνετε όλα αυτά που δεν κάνατε τα προηγούμενα χρόνια, ότι θα τους χαρίσετε ένα ψεύτικο παράδεισο. Το δίλλημα είναι εκβιαστικό αλλά πρωτίστως πολιτικό. Ανευθυνότητα, λαϊκισμός και πρόσκαιρο κομματικό όφελος; Ή υπευθυνότητα, εθνική συνεννόηση για τη σωτηρία της πατρίδος μας;
Είναι ώρα ευθύνης για όλους μας. Για να αντιμετωπίσουμε το Δημόσιο Χρέος, πρέπει πρώτα να κάνουμε το Εθνικό Χρέος απέναντι στην πατρίδα μας. |
